Birinci Dünya Savaşı’nda Kaç Kişi Öldü?
Avrupa ülkeleri 1914 yazında birbirleriyle karşı karşıya geldiğinde, bunun hem askeri personel hem de siviller için o kıtadaki daha önceki herhangi bir savaştan çok daha ölümcül olacak dört yıllık bir çatışmaya dönüşeceğini kimsenin öngörmediği şüphelidir. .
İngiltere, Fransa, ABD ve Almanya gibi büyük güçler savaşın insani maliyetinin ayrıntılı kayıtlarını tuttu. Ancak Birinci Dünya Savaşı‘ndaki katliam o kadar aşırı ve yaygındı ve o kadar çok farklı ulustan asker ve sivili içeriyordu ki tarihçiler tam olarak kaç kişinin hayatını kaybettiği konusunda fikir birliğine varmakta zorlandı.
Las Vegas’taki Nevada Üniversitesi’nde tarih profesörü olan Michael Green, “Bunu söylemek zor” diyor. Bazı tahminlerin, diğerlerinin olmasa da, 1918 grip salgınından kaynaklanan ölümleri ve Osmanlı İmparatorluğu Türkleri tarafından gerçekleştirilen Ermeni soykırımını, savaşla örtüşen ve onunla iç içe geçmiş olayları içerdiğini belirtiyor.
Müttefik Kuvvetler Arasında Daha Yüksek Ücret
Robert Schuman Avrupa Merkezi’nin hükümet kayıtlarından ve Carnegie Uluslararası Barış Vakfı araştırmasından alınan 2011 tarihli bir raporunda, iki düzineden fazla ülkeden 9,7 milyondan biraz fazla askeri personelin hayatını kaybettiği ve ayrıca 6,8 milyondan fazla sivilin de salgın nedeniyle öldüğü tahmin ediliyor. Açlık ve soykırım gibi nedenler. Toplamda yaklaşık 16,5 milyon insan öldü.
Rapora göre savaşın galipleri kaybedenlerden daha fazla askeri ölüme maruz kaldı. İngiltere (885.138 ölüm), Fransa (1.397.800), Rusya (1.811.000), İtalya (651.000), Sırbistan (275.000) ve ABD (116.708) dahil olmak üzere Müttefik tarafı ve diğer birçok ülke – 5,4 milyon askeri kaybetti personel.
Bu, Alman İmparatorluğu (2.050.897), Avusturya-Macaristan (1.100.000), Osmanlı İmparatorluğu (2.150.000) ve Bulgaristan’ın (87.500) dahil olduğu Merkezi Güçler tarafından kaybedilen yaklaşık dört milyon askeri üyeden çok daha fazla. Bu toplamlar, hem savaşla ilgili ölümleri hem de kazalardan, hastalıklardan ve savaş esiri olarak tutulmanın getirdiği çileden kaynaklanan ölümleri içeriyor.
Gerçek ölü sayısı daha da yüksek olabilir. Fransız antropolog François Héran’ın belirttiği gibi, örneğin Fransa’nın “inanılmaz derecede kesin” resmi ölüm sayısı olan 1.357.800, muhtemelen gerçekte 1,5 milyona daha yakındı.
Gelişmiş Savaş, Daha Ağır Ölüm Ücretlerini Zorunlu Hale Getiriyor
Neden bu kadar çok asker ve diğer askeri personel hayatını kaybetti? Green, bunun bir nedeninin, önceki çatışmalarla karşılaştırıldığında “savaşın teknolojik açıdan daha gelişmiş hale gelmesi” olduğunu açıklıyor. “Birinci Dünya Savaşı, siper savaşı, denizaltı ve uçakların yaygın kullanımı, zehirli gaz, alev silahları ve makineli tüfeklerin kullanıldığı ilk savaştı.”
Özellikle savaşın başlangıcında askeri taktikler ve strateji, öldürme teknolojisindeki ilerlemeleri hesaba katmıyordu. Fransız tarihçi Antoine Prost’un belirttiği gibi 1914-1918 Birinci Dünya Savaşı Uluslararası Ansiklopedisi Eski taktikleri kullanmak üzere eğitilmiş piyadeler, açık alanlarda topçu ve makineli tüfeklerle hücum ederek katliamlara yol açıyordu.
Prost’a göre, yalnızca savaşın ilk dört ayında Fransız Ordusu 310.000 asker kaybetti ve bu durum, Charles de Gaulle adlı o zamanlar genç bir Teğmen’in daha sonra şunları yazmasına yol açtı: “Bir anda, dünyadaki hiçbir cesaretin bunu başaramayacağı ortaya çıktı.” ateş gücüne karşı galip gelmek.” (De Gaulle, II. Dünya Savaşı sırasında Fransa’nın sürgündeki lideri olmayı başardı ve sonunda 1959’dan 1969’a kadar Fransa Cumhurbaşkanı olarak görev yaptı.)
Bu yeni ve dehşet verici savaş alanında en büyük ölümcül tehdit, top mermilerinin uzaktan yol açtığı ölümdü. Prost’a göre yaralı Fransız askerlerinin yüzde 60’ı top mermileriyle, yüzde 34’ü kurşunlarla, yüzde 6’sı ise süngü ve diğer nedenlerle yaralandı.
Her iki tarafın da savaşı hızla kazanamaması da ölü sayısını artırdı. Bu, Temmuz’dan Kasım 1916’ya kadar süren Somme Muharebesi gibi acımasız, uzun süreli mücadelelere yol açtı. Fransa’daki Somme Nehri boyunca 20 kilometrelik nispeten küçük bir alanda her iki taraf da birbirini ateş gücüyle döverken, 20.000 İngiliz askeri öldürüldü. yalnızca çatışmanın ilk gününde öldürüldü.
Enfeksiyonlar, 1918 Salgını Yayılımı
İmparatorluk Savaş Müzeleri’ne göre, iki tarafın yıllarca acımasız siper savaşına saplandığı Batı Cephesi boyunca, ağır gübrelenmiş toprak, yaralı askerleri öldüren tetanos ve gazlı kangren oluşumunu teşvik ederek ölü sayısına katkıda bulundu.
Savaş aynı zamanda 1918 grip salgınını daha da ölümcül hale getirdi. Grip, eğitim kamplarında toplanan ve Atlantik üzerinden Fransa’nın Brest gibi limanlarına giden Amerikan askerleri arasında hızla yayıldı. Onlar savaşa girdikçe artmaya devam etti. Ekim 1918’de ABD askerleri Meuse-Argonne saldırısında Almanlarla savaşırken 1.451 Amerikalı gripten öldü. Hollandalı tıp araştırmacıları Peter C. Wever ve Leo van Bergen’e göre, savaş sırasında salgın toplam 45.000 Amerikan askerini ve 14.000 Alman askerini ve her iki taraftan da 100.000 kadar askeri öldürdü.
Verimli katliam savaşın son günlerine kadar devam etti. 11 Kasım 1918 sabahı erken saatlerde Alman, İngiliz ve Fransız yetkililerin Paris’in kuzeyinde bir demiryolu yemekli vagonunda toplanıp ateşkes imzaladıktan sonra bile, savaşın bitiminde altı saatlik bir gecikme oldu; ön saflara ulaşma haberi yaklaşık 3.000 askerin daha hayatına mal oldu. Bu son kayıplar arasında bir Amerikalı Sgt. Bir Alman makineli tüfek yuvasına saldıran ve barışın resmi olarak gelmesinden sadece bir dakika önce vurularak öldürülen Henry N. Gunther.
Birinci Dünya Savaşı‘ndan sağ kurtulan askerlerin bile yaşam süreleri çatışma nedeniyle kısalmış olabilir. Askeri yazar James Patton’un belirttiği gibi, savaş alanında hardal gazına maruz kalan askerlerin yalnızca yüzde 2 ila 3’ü hayatını kaybetmiş olsa da, geri kalanların hayatlarının ilerleyen dönemlerinde kansere yakalanma riski daha yüksek olabilir.
2014 yılında Birinci Dünya Savaşı‘nda görev yapan Yeni Zelandalı askerler üzerinde yapılan bir araştırma, yaklaşık yüzde 40’ı yaralanmış olan savaştan sağ kurtulanların, savaşa gönderilmemiş bir gruba göre 1,7 yıl daha kısa yaşam beklentisine sahip olduğunu ortaya çıkardı. Ayrıca kendi yaş gruplarındaki sivil erkeklere göre daha yüksek bir intihar oranına da sahiplerdi; bu da savaşın dehşetine maruz kalmanın kendi ağır bedelini ödediğini gösteriyor.
